Vier op de tien bedrijven verwachten hinder van de stakingsacties, rechtstreeks of onrechtstreeks — door blokkades, medewerkers die niet op het werk geraken, problemen met kinderopvang of onderbroken leveringen. Zoals wel vaker richten de vakbonden zich vooral op een beperkt aantal grote bedrijven om hun actie maximaal zichtbaar te maken. In de meeste ondernemingen, zeker in kmo’s maar ook in heel wat grote bedrijven, is de actiebereidheid laag. Medewerkers en werkgevers trekken er samen aan één zeel om de toekomst van hun bedrijf én hun jobs veilig te stellen. Daar willen we hen uitdrukkelijk voor bedanken. Toch blijft het zo dat ondernemers - de mensen die risico nemen om werk en welvaart mogelijk te maken - bij elke actie opnieuw met de schade geconfronteerd worden.
Staking treft extreem kwetsbare economie
Hoewel de staking wordt voorgesteld als een actie ter bescherming van koopkracht en welvaart, is het effect net omgekeerd. De Belgische economie bevindt zich in een precaire situatie: industriële recessie met fors jobverlies, een stijgend aantal faillissementen en een torenhoge schuldenlast. Tegen deze achtergrond veroorzaakt een driedaagse stakingsgolf enkele honderden miljoenen euro extra schade. “Wie beweert op te komen voor de werkende mens, moet ook de bedrijven respecteren die dat werk mogelijk maken,” aldus Lemmens.
Onze welvaart verdedigen door de economie verder te verzwakken, is contraproductief. De uitdagingen zijn nochtans duidelijk: de vergrijzing doet de kost van pensioenen en zorg exploderen, terwijl een steeds kleinere groep werkenden die rekening moet dragen. Geen enkel voorstel van de vakbonden biedt een realistisch antwoord op deze structurele problemen. Het pleidooi voor behoud van het status quo is simpelweg onhoudbaar en verschuift de factuur integraal naar de volgende generaties.
“Op een economisch kerkhof bouw je geen welvaartsstaat,” zegt Lemmens. “Zolang vakbonden niet erkennen dat ondernemerschap en competitieve bedrijven de ruggengraat vormen van onze sociale zekerheid, blijven stakingen een uiting van onmacht in plaats van een serieuze bijdrage aan oplossingen.” Een stakingsmarathon werpt ook opnieuw een schaduw over België als investeringsbestemming.
Nood aan verantwoordelijkheid en een wettelijk kader
VKW Limburg roept de vakbonden op hun verantwoordelijkheid op te nemen. “Als men echt begaan is met koopkracht, jobs en zekerheid, dan saboteer je niet de bedrijven die daarvoor instaan,” benadrukt Lemmens. Vandaag kan men het land platleggen zonder enige verantwoordelijkheid voor de gevolgen. Dat is niet meer van deze tijd.
Daarom onze oproep voor een duidelijk wettelijk kader rond stakingen, met duidelijke grenzen en verantwoordelijkheden. Hierbij pleiten we voor het recht op werken en ondernemen als grondwettelijk tegengewicht voor het stakingsrecht en rechtspersoonlijkheid voor vakbonden, zodat verantwoordelijkheid kan worden gekoppeld aan de gevolgen van acties.
“Wie echt bekommerd is om welvaart en werk, legt het land niet stil — maar bouwt eraan,” besluit Ruben Lemmens.
